Welke vorm komt er in je op als je het woord "zwaard" hoort? Zwaarden zoals de dolk, waarvan het lemmet korter is dan één shaku (ongeveer 3,6 meter), en de wakizashi , die langer is dan de dolk maar korter dan twee shaku (ongeveer 7,3 meter), onderscheiden zich op het eerste gezicht door hun lengte.
Er zijn echter verschillende soorten zwaarden, waaronder de "Tachi" en de "Uchigatana", die beide veel werden gebruikt in de oorlogsvoering. Deze hebben een lengte van twee shaku of meer, waardoor veel mensen niet op het eerste gezicht het verschil tussen de twee kunnen zien.
In dit artikel leggen we u uitgebreid uit hoe u deze kunt onderscheiden.
Het uiterlijke verschil tussen de Tachi en de Uchigatana.
De gemeenschappelijke eigenschap van Tachi en Uchigatana is dat de lengte van het blad 2 shaku of meer bedraagt.
Het belangrijkste onderscheid tussen de twee is echter de 'vorm' of 'taihai'. Dit is het deel van het zwaardlichaam dat verschilt van de 'nakago' (lemmet).
Het uiterlijk van een zwaard bestaat uit verschillende onderdelen, en een van de belangrijkste is de "wari", die de waardigheid en schoonheid van het zwaard zelf bepaalt. De wari verwijst naar het langste deel van het lemmet tussen de rechte lijn die de mune-machi verbindt met de punt van de speerpunt/kirisaki en de mune.
Onder de "koshizori" vormen zijn er veel Tachi-zwaarden die tot op de dag van vandaag bewaard zijn gebleven. Deze hebben het midden van het zwaard en bevinden zich dicht bij de " hahagemoto " (de basis van het zwaard). Ze hebben een zeer diepe kromming, maar bij de speerpunt/kirisaki (de punt van het zwaard) is er vrijwel geen kromming.
Zwaarden uit deze periode hadden een " getrapt " uiterlijk, waarbij de punt van het zwaard smaller was dan de oorspronkelijke breedte van het lemmet (motohaba: de rechte afstand tussen het lemmet en de snede). Dit gaf het zwaard een elegante en sierlijke uitstraling.
De kromming van deze zwaarden verschoof naar het middenboven naarmate we van de Kamakura-periode (1185-1333) naar de Nanbokucho-periode (1392-1333) gingen. De kromming zelf werd ondieper en het verschil tussen de breedte van het lichaam en de oorspronkelijke breedte werd geleidelijk kleiner.
Naarmate de kromming steeds ondieper werd, verving de Uchigatana de Tachi als belangrijkste zwaard. Het was tijdens de Sengoku-periode (1467-1568) dat de Uchigatana floreerde. In deze periode, toen krijgsheren uit heel Japan vochten om de macht over het land, werden er grote aantallen gevechtszwaarden vervaardigd.
Oorspronkelijk had de Uchigatana de vorm van een "plat zwaard" (hirazukuri) dat op een lange dolk leek, maar net als het zwaard werd de "hozukuri" een veelvoorkomende vorm.
Tijdens de Muromachi-periode (1333-1573) en later werden oorspronkelijk lange zwaarden vaak omgebouwd tot uchi-tachi. Dit werd gedaan door de schacht bij te snijden en het lemmet korter te maken, zodat ze korter en gemakkelijker te gebruiken werden.
Dit proces werd "polijsten" genoemd, en Oda Nobunaga en Toyotomi Hideyoshi, beiden de toonaangevende meesters van hun tijd, waren bijzonder actief in deze praktijk. Het proces waarbij de steel wordt ingekort tot het punt waarop de originele inscriptie niet meer zichtbaar is, en de steel vervolgens wordt herwerkt tot waar het lemmet zich bevond. Deze techniek staat ook bekend als "oo-suri-age".
Bijvoorbeeld de Heshikiri Hasebe, een geliefd zwaard van Oda Nobunaga. Naar verluidt is dit zwaard doorgegeven aan de familie Kuroda nadat het aan Toyotomi Hideyoshi was gegeven. Het was een "oodachi"-zwaard met een lemmet langer dan een tachi, maar het werd later gepolijst tot een ramzwaard.
Er zijn dus twee soorten zwaarden die tot op de dag van vandaag bewaard zijn gebleven:
- zwaarden die oorspronkelijk als bataljonszwaarden werden gemaakt (Uchigatana)
- zwaarden die oorspronkelijk gepolijst waren van Tachi-zwaarden
Geschiedenis van het verschil tussen Tachi en Uchigatana
Eén van de factoren die een Tachi van een Uchigatana onderscheidt, is de manier waarop het zwaard wordt gedragen.
De standaardmethode om een Tachi te dragen is om deze aan de linkerkant van het lichaam te hangen, met het mes naar beneden gericht.
De zwaardvechter die het zwaard heeft gemaakt, graveert meestal zijn naam op de schacht van het zwaard.
De Uchigatana wordt gedragen met het lemmet naar boven, "obi ni shimasu". Net als bij de Tachi wordt de kant van het zwaard die zich aan de buitenkant van het lichaam bevindt wanneer het met het lemmet naar boven in de taille wordt gestoken, "sashimote" (差表) genoemd, en de meeste uchi-zwaarden hadden de naam van de maker op de schacht.
Eén van de aanwijzingen om een Tachi van een Uchigatana-zwaard te onderscheiden, is dan ook om te kijken of de inscriptie op de omote of de sashimote staat.
De reden voor het verschil tussen Tachi en Uchigatana is dat de stijl van zwaardvechten door de eeuwen heen is veranderd.
Zoals hierboven vermeld, werd de tachi-vorm van Japanse zwaarden geïntroduceerd in de late Heian-periode (794-1185). De meest populaire vechtstijl in deze periode was "paardenvechten", waarbij de vechters te paard vochten.
Het zwaard werd gebruikt als extra wapen bij het afstijgen of wanneer de pijlen op waren.
In 1180, ten tijde van de Jishou-Juei-opstand, het hoogtepunt van een reeks veldslagen in de Genpei-oorlog, begon het gebruik van paardzwaarden toe te nemen.
Omdat een langer lemmet voordeliger is voor zwaarden die te paard worden gebruikt, wordt aangenomen dat het Tachi-zwaard, dat ontwikkeld werd voor gebruik in gevechten te paard, een langer lemmet had en sterker vervormd was dan de Uchigatana. Het zwaard werd ook aan een riem gehangen, met het lemmet naar beneden gericht, met een metalen fitting aan het uiteinde van de schede, om te voorkomen dat het de billen van het paard raakte als een zweep.
De Tachi werd tot de Nanbokucho-periode (1336-1568) gebruikt in de oorlogsvoering, maar aan het einde van de Muromachi-periode (1333-1573) werd hij vervangen door de Uchigatana.
De belangrijkste reden hiervoor was de verandering van vechtstijl van paardengevechten naar "kachi ikusa" (voetgevechten). Bij paardengevechten was er een zekere afstand tussen de tegenstanders, maar bij kachi ikusa werd er man tegen man gevochten.
De sleutel tot de overwinning was daarom hoe snel men het zwaard uit de schede kon trekken wanneer de vijand zich vlak voor het zwaard bevond.
Daarom was de Uchigatana, met zijn ondiepe ketting en korte kling, nog gemakkelijker te hanteren. Dolken werden het wapen bij uitstek op het slagveld en het zwaard werd vervangen door de Uchigatana.
De rollen van de Tachi en de Uchigatana zijn in de loop der tijd veranderd
Hoewel het er misschien op lijkt dat de tachi in onbruik is geraakt, werd deze in werkelijkheid gebruikt bij feesten en ceremonies als een glinsterende "decoratieve tachi" (kazatachi) onder invloed van de aristocratische cultuur, zelfs voordat de krijgersklasse aan de macht kwam.
Deze gewoonte bleef bestaan, zelfs nadat de tachi zijn rol in de oorlogsvoering had beëindigd. Er zijn verslagen waarin staat dat tachi als geschenk werden gegeven bij gelegenheden zoals de eerste ceremoniële uitrusting van de keizer en de geboorte van de troonopvolger.
In tegenstelling tot de decoratieve zwaarden van de adel, beschikte de samoeraiklasse over een zwaard dat door het Edo-shogunaat was aangewezen voor ceremonieel gebruik, genaamd "itomaki Tachi".
De itomaki Tachi, met zijn decoratieve maki-e schede, was een symbool van de macht van de samoeraifamilie en werd beschouwd als een elegant en prestigieus stuk pantser.
De Uchinata werd daarentegen tijdens de Edo-periode (1603-1867) samen met de Wakizashi gedragen.
De maximale grootte van het gevechtszwaard werd in opdracht van het shogunaat vastgesteld. In deze periode werden te lange zwaarden steeds vaker gepolijst tot battachi.
Tijdens de vredige Edo-periode (1603-1867) werden gevechtszwaarden niet langer als wapens gebruikt, maar de Tachi en Uchigatana werden een teken van samoeraistatus en werden ook in het dagelijks leven gedragen.
